شاید برای شما هم اتفاق افتاده است که در جلسه ویزیت، یک متخصص ارتودنسی به شما توصیه کند که یک یا چند دندان خود را قبل از نصب براکت بکشید اما چنین کاری چگونه می‌تواند شانس موفقیت درمان ارتودنسی را افزایش دهد؟پاسخ دادن به چنین سوالی بسیار پیچیده است و با عناصر متعددی گره خورده است که ممکن است برای بیماران کمی سخت  باشد. در این مطلب سعی خواهیم کرد که این موضوع را به یک بحث ساده تبدیل کنیم و در مورد آن بیشتر توضیح دهیم. پس با ما همراه باشید

کسانی که برای انجام درمان ارتودنسی اقدام می‌کنند معمولاً با یک سؤال نسبتاً نگران‌کننده و یک مشکل بزرگ مواجه هستند که تمامی نگرانی آنها را در زمینه وضعیت لب‌ها و همچنین زیبایی صورت را در برمی‌گیرد. برخی از افراد باوجوداین که تمایل زیادی به استفاده از براکت برای نظم دادن به دندان‌های خود دارند، در مورد زیبایی خود نیز نگران هستند ترجیح می‌دهند که از روش‌هایی استفاده کنند که کمترین لطمه را به ظاهر آنها وارد کند.

خوردن غذا با بریس و براکت دشوار است. نکته متناقضی که در مورد بریس ها وجود دارد این است که آنها به طور همزمان به دندان‌های شما کمک می‌کنند و به آنها آسیب می‌زنند: آن‌ها کمک می‌کنند زیرا مشکلات ناهماهنگی فكی را اصلاح می‌کنند اما آسیب می‌زنند زیرا عملکرد همیشگی و معمول دهان و دندان‌هایتان را مختل می‌نمایند. مسواک زدن و استفاده از نخ دندان برایتان مشکل می‌شود و باید در مورد چیزهایی که می‌خورید و می‌آشامید دقیق‌تر باشید. غذاهایی وجود دارد که می‌توانید با بریس آنها را بخورید و غذاهایی هم هستند که خوردن آنها با بریس منع شده است.

همان ‌طور که گفته شد در سیستم براکت نگینهای براکت به سطح دندان چسبانده می‌شود و سیم ارتودنسی از آنها عبور کرده و نگینهای براکت را به هم متصل می‌کند. برای اتصال سیم ارتودنسی به نگین براکت از یک حلقه کشی یا سیم تابیده به نام لیگاچور استفاده می‌شود. وظیفه لیگاچور نگه داشتن سیم ارتودنسی در نگین براکت است. در سیستم خود لیگاچور که به دیمون شهرت دارد، نیازی به استفاده از لیگاچور وجود ندارد و هر نگین براکت درپوش مخصوصی برای نگه داشتن سیم ارتودنسی دارد.

گاهی اوقات تنها به کمک براکت نمی‌توان دندان‌ها را در موقعیت مطلوب قرار داد. گاهی نیز برای اصلاح مشکلات بایت و فکها نیاز وسیله ‌های تخصصی دیگری وجود دارد. در چنین شرایطی ارتودنتیست ممکن است استفاده از وسیله خاصی به نام هدگیر را توصیه نماید. هدگیر یک واژه عمومی برای توصیف وسیله ‌ای است که در خارج از دهان (در سر) قرار می‌گیرد و به دندان‌ها متصل می‌شود تا در جهت مورد نظر نيرو اعمال کرده و رشد فک و صورت را هدایت نماید.

رشد بیش از اندازه فک بالا منجر به جلو زدگی فک بالا (ماگزیلا) و یا طول بیش از اندازه آن می‌شود. در چنین مواردی دهان به شکل نرمال بسته نمی‌شود. گاهی اوقات علت جلوتر به نظر رسيدن فک بالا، کمبود رشد فک پایین است.یکی از مشکلاتی که به علت جلو زدگی فک بالا رخ مي دهد، به هم خوردن وضعیت بایت نرمال است. در حالت نرمال در هنگام بسته ‌بودن فکها (بایت)، فک بالا کمی جلوتر از فک پایین قرار داشته و دندانهای جلویی بالایی به صورت صاف و قائم، کمتر از یک سوم سطح جلوی دندان های جلویی پایینی را می‌پوشانند.