همان ‌طور که گفته شد در سیستم براکت نگینهای براکت به سطح دندان چسبانده می‌شود و سیم ارتودنسی از آنها عبور کرده و نگینهای براکت را به هم متصل می‌کند. برای اتصال سیم ارتودنسی به نگین براکت از یک حلقه کشی یا سیم تابیده به نام لیگاچور استفاده می‌شود. وظیفه لیگاچور نگه داشتن سیم ارتودنسی در نگین براکت است. در سیستم خود لیگاچور که به دیمون شهرت دارد، نیازی به استفاده از لیگاچور وجود ندارد و هر نگین براکت درپوش مخصوصی برای نگه داشتن سیم ارتودنسی دارد.

گاهی اوقات تنها به کمک براکت نمی‌توان دندان‌ها را در موقعیت مطلوب قرار داد. گاهی نیز برای اصلاح مشکلات بایت و فکها نیاز وسیله ‌های تخصصی دیگری وجود دارد. در چنین شرایطی ارتودنتیست ممکن است استفاده از وسیله خاصی به نام هدگیر را توصیه نماید. هدگیر یک واژه عمومی برای توصیف وسیله ‌ای است که در خارج از دهان (در سر) قرار می‌گیرد و به دندان‌ها متصل می‌شود تا در جهت مورد نظر نيرو اعمال کرده و رشد فک و صورت را هدایت نماید.

گاهی اوقات مشکلات مربوط به ناهمراستایی دندانها و جفت نبودن دندانها بر یکدیگر، اسکلتی بوده و به رشد نامتوازن فکها و یا ناهمراستایی آنها مربوط میشود. انواع مشکلات مربوط به اندازه فکها :عقب ماندن چانه ، فک پایین کمتر از حد لازم رشد کرده است ،دندانهای بالایی خیلی جلوتر از دندانهای پایینی قرار گرفته اند ،چانه اغلب کوتاه و عقب مانده به نظر میرسد ،اصلاح نیازمند تغییر موقعیت فک پایین به جلو است به این وضعیت کم رشدی فک پایین يا رتروگناتيسم ماندیبل گفته میشود

جراحی به همراه ارتودنسی که به آن جراحی اصلاحی فک یا جراحی ارتوگناتیک (orthognathic ) نیز گفته میشود، نوعی درمان توام جراحي وارتودنسی است که برای اصلاح مشکلات شدید ارتودنسی که شامل مشکلات بایت، ناهنجاریهای استخوان فک می باشد صورت میگیرد. جراحی فک و صورت یکی از نه شاخه دندانپزشکی است که بر درمان مشکلات پیچیده فک و صورت تمرکز ویژه ای داشته و به کمک آن میتوان بسیاری از مشکلات دندانی را اصلاح و یا پیشگیری نمود.

رشد بیش از اندازه فک بالا منجر به جلو زدگی فک بالا (ماگزیلا) و یا طول بیش از اندازه آن می‌شود. در چنین مواردی دهان به شکل نرمال بسته نمی‌شود. گاهی اوقات علت جلوتر به نظر رسيدن فک بالا، کمبود رشد فک پایین است.یکی از مشکلاتی که به علت جلو زدگی فک بالا رخ مي دهد، به هم خوردن وضعیت بایت نرمال است. در حالت نرمال در هنگام بسته ‌بودن فکها (بایت)، فک بالا کمی جلوتر از فک پایین قرار داشته و دندانهای جلویی بالایی به صورت صاف و قائم، کمتر از یک سوم سطح جلوی دندان های جلویی پایینی را می‌پوشانند.

هنگامی که فک بالا در هنگام بایت (بسته ‌بودن فکها) عقب‌تر از فک پایین قرار می‌گیرد يا به عبارتي فرد دچار بيرون زدگي فك پايين (مال اكلوژن كلاس 3) است، باید به طریقی فک بالا و دندان‌ها ي بالا جلوتر کشیده شود تا مشكل تورفتگي فك بالا نسبت به پايين اصلاح شود. به این مشکل آندربایت يا ناهنجاري فكي كلاس 3 گفته می‌شود.